DAMN MATE Chapter 02 : : The future seemed so bright [Loading...]
คำพูดของเวย์ทำให้หน้าผมชาดิกเหมือนถูกตบ
ไม่นึกไม่ฝันว่าเขาจะเอาพี่ธันวามาขู่เพื่อให้ผมกลัว และยอมรับเลยว่ามันได้ผล
“หยะ หยุดเดี๋ยวนี้นะ”
ผมแค่นเสียงออกมาใส่เขา
“มึงมีสิทธิ์เรียกร้องอะไรหรอเดือนกันยา
บอกกูซิว่ามึงมีสิทธิ์อะไร?” เขาถามเสียงเรียบนิ่ง
แต่สีหน้าของเวย์ตอนนี้ทำให้ผมกลัวจับใจ ผมรู้เขาทำได้ เขาทำให้พี่ธันวาเชื่อได้ว่าเขาย่ำยีผม
“ตัวฉันเป็นของฉัน ไม่เคยเป็นของใคร!
รู้ไว้ด้วยนะว่าถ้าฉันจะต้องยกมันให้ใคร
ผู้ชายคนนั้นต้องเป็นคนที่ทำให้ฉันยอมรับว่ารู้สึกดีๆ ไม่ใช่คนเลว
คนชั่วอย่างพวกนาย!”
“อื้อ!” ผมร้องในลำคอเมื่อถูกมือหนาบีบเต็มแรงที่ปลายคาง
“ไหนลองบอกให้กูฟังซิ ว่าไอ้ผู้ชายดีๆมันเป็นแบบไหน”
ทันทีที่เวย์พูดแบบนั้น คนแรกที่แว้บเข้ามาในหัวสมองผม
กลับไม่ใช่กิลล์ ไม่ใช่ใครเลย แต่เป็นคนที่ทำให้ผมตกอยู่ในสภาพแบบนี้...
‘พี่นิ้ง’
เพราะผมรักผู้ชายคนนั้น
ผมถึงได้ยอมให้เขาเข้ามาทำร้ายชีวิต ทำลายทุกอย่างจนสุดท้ายผมก็ตกอยู่ในสภาพแบบนี้
เพราะความรักแสนโง่งมของผม...
“พูดสิ” เวย์บีบปลายคางผมแรงขึ้น
“เงียบทำไม? หรือว่าในโลกนี้มันไม่มีคนดีๆแบบที่มึงพูดอยู่จริงๆ?”
“คนที่ฉันรัก...ไม่ใช่คนดี...”
“...”
“ไม่มีอะไรดีเลย เขาทำลายครอบครัวฉัน
ทำลายฉันจนย่อยยับทุกอย่าง...”
“...”
“เขาทำทุกอย่างเพื่อคนที่เขารัก ส่วนฉัน
ก็แค่เศษคนไร้ค่า ไม่มีทางที่เขาจะมาเหลียวแล...”
“ไอ้นิ้ง?” เวย์เลิกคิ้ว
แต่ผมไม่ตอบ เขาต้องรู้อยู่แก่ใจ เพราะพี่นิ้งก็เป็นแฟนของวิฟ น้องชายเขาไงล่ะ
“กูจะบอกอะไรให้มึงฟังนะเดือนกันยา”
เวย์จ้องหน้าผม “ผู้ชาย มันก็ชั่วเหมือนกันหมดทุกคนนั่นแหละ แม้แต่ตัวมึงเอง
ก็คงมีด้านเลวๆอยู่ข้างใน ที่มึงต้องโดนแบบนี้
ก็เพราะว่ามึงมันไม่เคยมองคนข้างหลัง มึงเห็นแก่ตัว ทั้งๆที่รู้ว่าเขามีแฟน
แต่มึงก็พร้อมรับ ถ้าเขาจะเลิกกับแฟนมาเพื่ออยู่กับมึง ถ้ามึงไตร่ตรองซักนิด
แผนของพวกกูมันจะสำเร็จมั้ย”
“...” ดวงตาของผมสั่นไหวไปหมดเมื่อได้ยินที่เวย์พูด
“ทุกวันนี้ที่พี่ชายมึงต้องลำบากหาเงินแทบบ้าแบบนั้น
เป็นเพราะอะไรล่ะ ถ้าไม่ใช่เพราะมึงอยากได้ผู้ชายของคนอื่น!”
ผมรับรู้ได้ว่าดวงตาของเวย์เต็มไปด้วยความโกรธแค้น
ชิงชัง ราวกับมีไฟลุกโชนอยู่ในนั้น ราวกับเขาเกลียดการกระทำแบบนี้ของผมจนสุดหัวใจ
‘ชาคริยา’
จู่ๆชื่อนี้ก็ผุดขึ้นมาในสมองผม
‘เดือนกันยา...ไม่ใช่ชาคริยา’
คำพูดของหมอกันต์เองก็ทำให้ผมฉุกคิดเหมือนกัน
มือหนาบีบแก้มผมแรงขึ้น
ผมเจ็บแสบไปทั่วผิวเนื้อและใบหน้า
“บอกกูซิว่ามึงอยากได้ไอ้นิ้งมากมั้ย?....”
“...”
“พูดเซ่!!!” เวย์กระแทกเสียงใส่ผม
“อยากสิ!! ฉันอยากได้ผู้ชายของน้องชายนายจนตัวสั่นเลยล่ะ!”
ผมตะคอกกลับบ้าง
เกลียดเหลือเกินที่อีกฝ่ายเอาแต่ไล่บี้ความผิดของคนอื่นโดยไม่ดูตัวเอง
“การนอกใจมันจะไปมีผลอะไร? ถ้าหากว่าคนรักของพวกนั้นดีจริงๆแล้วเขาจะนอกใจไปหาคนอื่นหรือไง! ตบมือข้างเดียวมันไม่ดังหรอกนะ! ฉันไม่ได้เลวอยู่ฝ่ายเดียว
ถ้าหากพี่นิ้งนอกใจวิฟจริงๆ ทำไมนายไม่ไปแหกตาดูน้องชายตัวเองล่ะ! ว่าห่วยแตกหรือเปล่าคนรักถึงได้นอกใจ!”
เพียะ!
เวย์ตอบแทนคำพูดคำจาของผมด้วยการตบหน้าผมอย่างแรงจนหน้าชาไปทั้งแถบ
แทบจะขยับริมฝีปากไม่ได้
“อย่าเอาตัวเองมาเปรียบเทียบกับน้องชายของกู!
เด็กร่านๆอย่างมึง ไม่มีอะไรเลยที่เทียบวิฟได้ ไม่มี! และรู้ไว้ด้วยนะ ว่ากูไม่มีวันปล่อยให้มึงเข้ามาเหยียบย่ำ
ทำลายชีวิตคู่ของน้องชายกูเด็ดขาด”
“...”
เวย์จ้องหน้าผมด้วยแววตาที่วาวโรจน์
“มึงอยากจะได้ไอ้นิ้งนักใช่มั้ย? งั้นกูจะสงเคราะห์ให้มึงเอง
เพราะสำหรับคนที่ทรยศทุกคนได้เพราะแค่ต้องการของๆคนอื่นแบบมึง จะผู้ชายคนไหน
แม่งก็คงถึงใจหมดเหมือนกันนั่นแหละ”
“ไอ้ชั่ว ไอ้สารเลว!!”
“ด่าดังๆ! ด่ากูให้ดังๆเลย
บอกแล้วไง ว่ากูชอบฟังมึงด่า”
เวย์แสยะยิ้มร้ายด้วยความเดือดดาล
ผมพยามใส่สองขาที่ว่างถีบร่างเขาออกไปด้วยความเกลียดชังและขยะแขยง
ทว่าเวย์ล็อคขาผมไว้นิ่ง
ใบหน้าคมก้มลงต่ำจนลมหายใจร้อนเป่ารดท้องน้อยและปราการสุดท้ายคืออันเดอร์แวร์ที่ผมสวมอยู่เพื่อปิดบังร่างกายเท่านั้น
ผมสะท้านไปทั้งร่างด้วยความหวาดกลัวเมื่อริมฝีปากร้อนงับลงที่ขอบอันเดอร์เวอร์ของผม!
“ไอ้เลว!! นายมันเดนสังคม!!
สารเลวที่สุดเท่าที่ฉันเคยเห็นมาเลย!”
ผมตะโกนอย่างเดือดดาลและโกรธจัด
ไม่ว่าผมจะปากดียังไงในตอนแรก
แต่ความจริงแล้วใครกันล่ะที่จะอยากโดนคนที่เกลียดที่สุดในชีวิตย่ำยีแบบนี้ ผมดิ้นรนสุดเท่าที่กำลังจะทำได้
เลือดที่บาดทั่วข้อแขนของผมไหลมาตามท้องแขนของผม ผมเจ็บข้อมือไปหมด
และข้อเท้าของเวย์ก็ยึดแขนผมไว้จนข้อเท้าชาไปหมดแล้ว
“หยุดเดี๋ยวนี้นะ!! นายไม่มีสิทธิ์มาทำแบบนี้กับฉัน!!”
ผมตะโกนลั่นห้อง
แต่นี่มันเวรตะไลมากๆไม่มีใครเลยสักคนที่คิดจะเข้ามาช่วยผม! ผมเกลียดเวย์จนแทบจะร้องไห้ออกมา
ผมเป็นแบบนี้เพราะผมโง่งมในความรักจนน่าสงสาร
แต่ผมไม่ใช่คนหรือไงเขาถึงต้องทำกับผมขนาดนี้
ริมฝีปากร้อนงับและลากอันเดอร์แวร์ของผมออกไปจากเรียวขาผมช้าๆ
มันรูดรั้งลงต่ำเรื่อยๆจนร่างผมเย็นวาบเพราะท่อนล่างเปลือยเปล่าไร้ปราการบดบัง
น้ำตาผมไหลซึมที่หางตาด้วยความเจ็บใจอย่างถึงที่สุด
ขณะที่เวย์ลากมันลงต่ำจนสุดข้อเท้าผมและกระชากมันออกไปอย่างง่ายดายโดยที่ผมทำอะไรเขาไม่ได้เลย
ผมจ้องเวย์ด้วยความเดือดดาล
ใบหน้าร้อนผ่าวด้วยความโกรธจัดและอับอายเมื่อเขาเผยอริมฝีปากปล่อยอันเดอร์แวร์ผมให้ร่วงหล่นที่พื้นอย่างไม่ใยดี
เขาแสยะยิ้ม
“ด่ากูเข้าไปสิ ด่าเลย ตอนนี้
เพราะตอนมึงเสียว มึงคงทำได้แค่ครางเท่านั้นแหละว่ะ ”
“หึ! ฉันเข้าใจแล้ว
ที่นายทำอย่างงี้ คงเพราะนายเก็บกด โดนคนอื่นเขาเฉดหัวทิ้งมาใช่มั้ยล่ะ
ฉันก็ไม่แปลกใจเลยถ้าจะไม่มีใครที่ไหนรักนาย เพราะคนอย่างนายมันสารเลวและก็ไร้ค่าเกินกว่าจะได้รับความรักจากใครทั้ง...อื้อ!!”
เสียงผมหายไปในลำคอเมื่อเวย์พุ่งตัวเข้ามาประกบริมฝีปากลงบนริมฝีปากผม
บดขยี้อย่างหนักหน่วงโดยไม่กลัวเลยว่าผมจะเป็นการซ้ำแผลที่แตกให้ริมฝีปากผมเจ็บยิ่งกว่าเดิมแค่ไหน
ริมฝีปากร้อนดูนกลืนกลีบปากสวยอย่างแรงจนเห่อช้ำ
“อื้ออ!!”
ผมร้องเสียงอู้อี้ในลำคอไม่หยุดเพราะไม่ยินยอมกับการกระทำป่าเถื่อนของเขา
แต่เวย์ยังไม่หยุดการกระทำแสนชั่วของเขาง่ายๆ
ริมฝีปากร้อนยังขย้ำลงมาบนริมฝีปากผมหนักหน่วงราวกับจะฆ่าผมให้ตายคาจุมพิตเขา
ทั้งเร่าร้อนดุดันรุนแรงจนสติผมพร่าเลือด
ทว่าตอนนี้ผมเสียเปรียบอย่างที่สุดแล้ว
เพราะร่างของเวย์แทรกอยู่กลางระหว่างร่างผมอย่างสมบูรณ์
แทบแขนสองข้างผมก็ถูกตรึงไว้กับหัวเตียงด้วยเข็มขัดจนผมไม่สามารถขัดขืนเขาได้
ยิ่งผมบิดข้อมือเพื่อให้หลุดจากการเกาะกุมมากขนาดไหน
เข็มขัดยิ่งบาดข้อมือผมให้เจ็บปวดมากขึ้นๆทุกที
น่าแปลกที่ไม่มีน้ำตาไหลออกมาจากใบหน้าผมแม้แต่หยดเดียว
อาจเป็นเพราะมันช้ำไปหมดจนร้องไม่ออกแล้วก็ได้!
“กูจะทำให้มึงขาดใจตายคาอกกูไปเลยกันยา”
เวย์กระซิบชิดริมฝีปากผม
“ลองดูแล้วกันว่านายจะทำได้หรือเปล่า!”
ผมพูดเสียงแข็งแล้วกระแทกริมฝีปากเข้ากับริมฝีปากเวย์อย่างแรงก่อนจะกัดมันเต็มแรง
“อื้อออ!!” เวย์คำรามในลำคอด้วยความเจ็บปวด
ผมรับรู้ได้ถึงกลิ่นคาวเลือดที่ไหลจากริมฝีปากของเขาเพราะผมกัดมันไว้ด้วยความรุนแรงราวกับจะให้มันขาดคาริมฝีปากผม
หมับ!
แต่สุดท้ายผมกลับเป็นฝ่ายต้องปล่อยออกเมื่อฝ่ามือร้อนผ่าวขยุ้มลงมาบนแผ่นอก
ปลายนิ้วเรียวยาวบดขยี้ยอดอกลงมาจนเสียวสะท้าน เวย์กระแทกริมฝีปากกลับมา
กดบดเบียดลงมาย้ำๆไม่สนใจว่าผมจะกัดเขาจนเจ็บแค่ไหน
มือหนาบีบปลายคางผมแรงเหมือนจะให้กระดูกแหลก บีบหนักให้ผมเผยอริมฝีปากปล่อย
จากการกัดเขาไว้เหมือนหมาบ้า
“แฮ่กๆๆ”
ผมหอบหายใจหนัก
ริมฝีปากผมช้ำเห่อแดงไปหมดขณะริมฝีปากเวย์เป็นแผลและมีแต่เลือดซึม
เขาเช็ดเลือดที่ริมฝีปากแล้วแค่นยิ้ม
“ถ้ามึงง่าย
มันก็คงไม่สนุกใช่มั้ยเดือนกันยา?”
เขาเอื้อมมือมาปลดเข็มขัดออกจากข้อมือผม
แต่ข้อมือผมร้าวระบมไปหมดแล้วและเต็มไปด้วยบาดแผลที่ช้ำจากการกระทำของเขา
“เอาสิ มีสองมือแล้วนี่สู้กูเลยถ้ามีแรงพอ!”
พูดจบขาสองข้างของผมก็ถูกแยกห่างออกไกลกัน
ผมตกใจจนตัวชาเมื่อใบหน้าคมซุกลงตรงนั้น
ร่างผมสะท้านแอ่นบนเตียงบิดเร่าราวกับจะขาดใจเมื่อริมฝีปากร้อนดูดกลืนตัวตนของผมไว้อย่างเร่าร้อนรุนแรง
แบบที่ผมไม่เคยพาลพบมาก่อน
“อ๊า หยุด...อ๊า...อ๊ะ อึ๊! อ๊า...หยุด”
ผมครางกระเส่าอย่างน่าทุเรศขยับเรียวขาหนีขณะเดียวกันมือก็ดันศีรษะได้รูปนั่นออกไปสุดแรง
แต่เวย์ดูดดุนและครอบครองอย่างเร่าร้อนจนผมแทบสิ้นสติ
เขาใช้ความช่ำชองรูดรั้งมันรัวเร็วจนร่างผมบิดเร่าๆ
เรียวขาหนีบเข้าหากันด้วยความเสียวซ่าน แผ่นหลังแอ่นโค้งขึ้นจากเตียง
น้ำตาใสๆไหลปริ่มที่ดวงตาคู่สวย
“อ๊ะ! อ๊า!” มือหนาเล่นสนุกกับร่างกายผมลูบไล้ไปทั่ว หยอกเย้าสะโพกขาว
บีบเค้นทั่วต้นขาเนียนนุ่มจนบอบช้ำไปหมด
ผมหอบหายใจหนักหน่วงแทบขาดใจกับการปนเปรอให้สุขสมที่แสนช่ำชองของเวย์และไม่นานหัวสมองผมก็ขาวโพลน
รับรู้ว่าตนเองปลดปล่อยออกมามากมาย แต่รู้ว่ามันมากมายแค่ไหน
ก็ตอนที่เวย์บดขยี้ริมฝีปากลงมาบนริมฝีปากผม
“อื้อ แค่ก!”
ผมสำลักเพราะธารรักสีขุ่นที่ผมเป็นคนปลดปล่อยเวย์ยัดเยียดคืนให้ผมรับรู้รสชาติของตัวเองด้วยริมฝีปากเขา
เรียวลิ้นร้อนกวาดเข้ามาในริมฝีปากผมอย่างถือสิทธิ์ลุกล้ำจนทั่วและหนักหน่วงขึ้นเรื่อยๆขณะที่มือหนาบดขยี้ฟอนเฟ้นแผ่นอกเนียนจนร่างผมสะท้านวาบด้วยความเสียวซ่าน
อารมณ์ผมถูกปลุกปั่นจนโหมกระพือขณะที่สติกระเจิดกระเจิงเพราะการชักจูงของร่างสูง
เวย์กักร่างผมไว้ในอ้อมแขนเขา ไม่ยอมให้หนี ไม่ยอมให้ต่อต้านใดๆ
ทำทุกอย่างเพื่อให้ผมศิโรราบ ผมเหนื่อยอ่อนและเจ็บช้ำไปทั้งร่างกายและจิตใจ
ไหนจะพิษไข้ที่คอยรุมเร้าร่างผมจนผมแทบจะไม่เหลือเรี่ยวแรงใดๆไว้ต่อกรกับอีกฝ่ายแล้ว
เวย์เลื่อนปลายนิ้วไล้ต่ำไปตามร่องเนียนจนผมได้แต่หลับตาแน่น
ขอบตาร้อนผ่าวและรู้สึกได้ว่ากำลังจะสูญเสีย ไม่มีทางให้ผมรอดแล้ว..
‘พ่อครับ...พี่ธันวา...ผมขอโทษ...’
ในวินาทีที่เวย์กำลังจะเป็นผู้เข้าเส้นชัยนั้นเอง
เสียงเคาะประตูก็ดังออกมาจากด้านนอก
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
อ่านต่อบวกเม้น >> http://my.dek-d.com/dek-d/writer/viewlongc.php?id=1091879&chapter=3
